ประวัติ เลื่อยยนต์ และส่วนประกอบเลื่อยยนต์ มีอะไรบ้าง?

เรามักจะเรียก เลื่อยโซ่ ว่า เลื่อยยนต์!!

เลื่อยยนต์ หรือเลื่อยโซ่ยนต์ คือ เลื่อยยนต์แบบพกพาที่ใช้น้ำมันเบนซิน หรือแบตเตอรี่ ซึ่งตัดด้วยโซ่ที่มีชุดฟันหมุนขับเคลื่อนไปตามทิศทางของโซ่ มักใช้ในการตัดต่างๆ ยกตัวอย่าง เช่นการโค่นต้นไม้ การตัดแต่งกิ่ง เลื่อยยนต์มีการออกแบบมาเป็นพิเศษ ผสมผสานระหว่างแท่ง และโซ่ ได้รับการพัฒนาเป็นเครื่องมือสำหรับใช้ในงานเลื่อยต่างๆ ทั้งนี้ยังมีเลื่อยยนต์เฉพาะทางใช้สำหรับตัดคอนกรีต ในระหว่างการก่อสร้างอีกด้วย เลื่อยยนต์บางครั้งใช้สำหรับตัดน้ำแข็ง เช่น งานประติมากรรมน้ำแข็งให้เป็นรูปร่างต่างๆ 

เลื่อยยนต์ เกิดขึ้นได้ยังไง

ต้นกำเนิดของเลื่อยยนต์เป็นที่ถกเถียงกันมาพอสมควร “เลื่อยที่ยืดหยุ่นได้” ซึ่งประกอบด้วย โซ่เชื่อมหยักอย่างละเอียด ซึ่งถืออยู่ระหว่างด้ามจับไม้สองอันได้รับการบุกเบิกในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 (ประมาณปี 1783–1785) โดยแพทย์ชาวสก็อตสองคนคือ John Aitken และ James Jeffray เพื่อทำการผ่าตัดออกจากกัน และตัดออกจากกระดูกที่เป็นโรค ได้แสดงไว้ใน Principles of Midwifery ของ Aitken หรือ Puerperal Medicine (1785) ฉบับที่ 2 ในบริบทของ pelviotomy Jeffray อ้างว่าได้คิดเรื่องเลื่อยโซ่อย่างเป็นอิสระในช่วงเวลานั้น แต่เขาไม่สามารถ มีการผลิตจนถึงปี 1790 ในปี 1806 เจฟเฟรย์ได้ตีพิมพ์ “กรณีของการตัดข้อต่อของฟันผุโดยเอชปาร์ค และพีเอฟโมโรโดย มีการสังเกตการณ์โดยเจมส์เจฟเฟรย์” ในการสื่อสารนี้เขาแปลเอกสารของ Moreau ในปี 1803 Park และ Moreau อธิบายการตัดข้อต่อที่เป็นโรคได้สำเร็จ โดยเฉพาะที่หัวเข่า และข้อศอก เจฟเฟรย์อธิบายว่าเลื่อยยนต์จะช่วยให้แผลเล็กลง และป้องกันมัดระบบประสาทที่อยู่ติดกัน Symphysiotomy มีภาวะแทรกซ้อนมากเกินไป สำหรับสูติแพทย์ส่วนใหญ่ แต่แนวคิดของ Jeffray ได้รับการยอมรับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากการพัฒนายาชา เลื่อยยนต์รุ่นต่างๆได้รับการพัฒนาขึ้น แต่ในศตวรรษที่ 19 ต่อมา ได้ถูกแทนที่ด้วยเลื่อยลวดบิดของ Gigli อย่างไรก็ตามในช่วงศตวรรษที่ 19 เลื่อยยนต์เป็นเครื่องมือผ่าตัดที่มีประโยชน์มาก 

เลื่อยยนต์ เครื่องแรกและสิทธิบัตร

สิทธิบัตรที่เก่าแก่ที่สุดสำหรับ “เลื่อยยนต์ไม่มีที่สิ้นสุด” ที่ใช้งานได้จริง (เลื่อยที่ประกอบไปด้วยโซ่เชื่อมที่มีฟันเลื่อย และเคลื่อนที่ในโครงสร้าง) ได้มอบให้กับ Samuel J. Bens จากซานฟรานซิสโกเมื่อวันที่ 17 มกราคม พ.ศ. 2448 โดยเจตนาของเขาจะลดลง เรดวู้ดยักษ์ (ต้นสนขนาดใหญ่) เลื่อยยนต์แบบพกพาเครื่องแรก ได้รับการพัฒนา และจดสิทธิบัตรในปี พ. ศ. 2461 โดย James Shand นักเขียนชาวแคนาดา หลังจากที่เขาอนุญาตให้สิทธิ์ของเขาหมดไปในปี 2473 สิ่งประดิษฐ์ของเขาก็ได้รับการพัฒนาเพิ่มเติม โดยสิ่งที่กลายมาเป็น บริษัท Festo ของเยอรมันในปี พ. ศ. 2476 ปัจจุบัน บริษัท ดำเนินธุรกิจในนาม Festool ผลิตเครื่องมือไฟฟ้าแบบพกพา ผู้มีส่วนร่วมที่สำคัญอื่นๆ ในเลื่อยยนต์สมัยใหม่ ได้แก่ โจเซฟบูฟอร์ดค็อกซ์ และแอนเดรียสสติห์ล หลังได้รับการจดสิทธิบัตร และพัฒนาเลื่อยยนต์สำหรับใช้ในสถานที่บัคกิ้งในปี พ. ศ. 2469 และเลื่อยยนต์ที่ใช้น้ำมันเบนซินในปี พ. ศ. 2472 และก่อตั้ง บริษัท เพื่อผลิตมันจำนวนมาก ในปี พ. ศ. 2470 Emil Lerp ผู้ก่อตั้ง Dolmar ได้พัฒนาเลื่อยยนต์ที่ใช้น้ำมันเบนซินตัวแรกของโลก และผลิตขึ้นเป็นจำนวนมาก

ในสงครามโลกครั้งที่สอง ถูกขัดจังหวะการจัดหาเลื่อยยนต์ของเยอรมัน ไปยังอเมริกาเหนือผู้ผลิตรายใหม่จึงผุดขึ้นรวมถึง Industrial Engineering Ltd (IEL) ในปี 1939 ซึ่งเป็นผู้บุกเบิก Pioneer Saws Ltd และเป็นส่วนหนึ่งของ Outboard Marine Corporation ซึ่งเป็นผู้ผลิตเลื่อยยนต์ที่เก่าแก่ที่สุดในภาคเหนือ ของอเมริกา ในปี พ. ศ. 2487 Claude Poulan กำลังดูแลนักโทษชาวเยอรมันที่ตัดเยื่อไม้ในเท็กซัสตะวันออก Poulan ใช้บังโคลนรถบรรทุกเก่า และสร้างเป็นชิ้นส่วนโค้งที่ใช้ในการนำโซ่ 

McCulloch ในอเมริกาเหนือ เริ่มผลิตเลื่อยยนต์ในปี พ. ศ. 2491 รุ่นแรกมีน้ำหนักมาก อุปกรณ์ที่มีแท่งยาว บ่อยครั้งเลื่อยไยนต์มีน้ำหนักมาก จนมีล้อเหมือนหัวลากชุดอื่นๆ ใช้เส้นที่ขับเคลื่อนจากชุดขับเคลื่อนล้อ เพื่อขับเคลื่อนแท่งตัด

หลังสงครามโลกครั้งที่สอง มีการปรับปรุงการออกแบบอลูมิเนียม และเครื่องยนต์ทำให้เลื่อยยนต์เบาลง จนถึงจุดที่คนคนหนึ่งสามารถพกติดตัวได้ เลื่อยยนต์ได้เปลี่ยนเลื่อยที่ขับเคลื่อนด้วยคนธรรมดาในงานเกือบทั้งหมด มีหลายขนาดตั้งแต่เลื่อยยนต์ขนาดเล็ก ที่มีไว้สำหรับใช้ในบ้านและในสวนไปจนถึงเลื่อย “คนตัดไม้” ขนาดใหญ่ 

---

ส่วนประกอบ เลื่อยยนต์

เครื่องยนต์

เลื่อยยนต์ เป็นเครื่องยนต์เบนซิน 2 จังหวะ (โดยปกติจะมีปริมาตรกระบอกสูบ 30-120 ซม.³) หรือมอเตอร์ไฟฟ้าที่ขับเคลื่อนด้วยแบตเตอรี่ หรือสายไฟ เครื่องยนต์เบนซินในปัจจุบันทำงานโดยใช้คาร์บูเรเตอร์อยู่ 2 แบบ คือแบบเดิมและแบบที่สามารถปรับด้วยระบบอิเล็กทรอนิกส์

เลื่อยยนต์ ที่ปรับคาร์บูเรเตอร์ หมายถึง เมื่อใช้เลื่อยยนต์ทำงานในระดับความสูง หรือต่ำต้องปรับอัตราส่วนผสมให้ทำงานได้อย่างถูกต้อง คาบูเรเตอร์ที่ควบคุมด้วยระบบอิเล็กทรอนิกส์จะทำการปรับเปลี่ยนทั้งหมดโดยอัตโนมัติ ระบบเหล่านี้ทำโดยผู้ผลิตเลื่อยยนต์ขนาดใหญ่ซะส่วนใหญ่ เพื่อลดความเมื่อยล้าของผู้ใช้ เลื่อยยนต์จะป้องกันการสั่นสะเทือน

เพื่อให้แน่ใจว่ามีการจ่ายอากาศที่บริสุทธิ์ไปยังคาร์บูเรเตอร์ ผู้ผลิตเลื่อยยนต์จะเสนอตัวกรองที่แตกต่างกันด้วยตาข่ายแบบละเอียดหรือหยาบเพื่อให้เหมาะสมกับสภาพแวดล้อมที่ใช้เลื่อยยนต์ ตาข่ายกรองแบบหยาบเหมาะกับสภาพแวดล้อมที่มีฝุ่นไม่มาก ส่วนสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยฝุ่นต้องการตาข่ายที่ละเอียดกว่า แผ่นกรองแบบละเอียดช่วยให้อากาศสะอาดอยู่ในระดับที่เหมาะสมที่สุด (เช่น 44 µm) แต่มีแนวโน้มที่จะอุดตัน สิ่งนี้ทำให้เครื่องยนต์เสียหายได้ คาร์บูเรเตอร์เลื่อยยนต์สมัยใหม่ได้รับการออกแบบมา เพื่อให้เครื่องยนต์สามารถทำงานในตำแหน่งต่างๆ คว่ำ หรือเอียง 90 องศา

กลไกการทำงาน เลื่อยยนต์

โดยปกติจะใช้คลัตช์ และเฟืองแบบแรงเหวี่ยง คลัตช์แบบแรงเหวี่ยงจะขยายตัวตามความเร็วที่เพิ่มขึ้นเข้ากับดรัม บนดรัมนี้มีทั้งเฟืองแบบตายตัว หรือแบบที่เปลี่ยนได้ คลัตช์มีสามงาน เมื่อเครื่องยนต์เดินเบา (โดยทั่วไปคือ 2500-2700 รอบต่อนาที) โซ่จะไม่เคลื่อนที่ เมื่อคลัตช์ทำงานและโซ่หยุดอยู่ในไม้ด้วยเหตุผลอื่นจะช่วยปกป้องเครื่องยนต์ ที่โซ่เบรกจะหยุดดรัม และคลัตช์จะคลายตัวทันที 

บาร์โซ่

Guide bar โดยทั่วไปจะเป็นแท่งยาวที่มีปลายกลมของเหล็กอัลลอยด์ที่ทนต่อการสึกหรอ โดยทั่วไปจะใช้ความยาว 40 – 90 ซม. (16 – 36 นิ้ว) ช่องขอบนำโซ่ตัด นอกจากนี้ยังมีการใช้แถบลักษณะเฉพาะ แบบวนรอบที่เรียกว่า คันธนู สำหรับการล็อกท่อนซุง และแปรงล้าง แม้ว่าตอนนี้จะไม่ค่อยพบเนื่องจากอันตรายจากการทำงานที่เพิ่มขึ้น

โซ่ เลื่อยยนต์ 

โดยปกติแล้วแต่ละส่วนในโซ่  (ซึ่งสร้างจากส่วนโลหะที่ตรึงไว้คล้ายกับโซ่จักรยาน แต่ไม่มีลูกกลิ้ง) จะมีฟันตัดขนาดเล็กแหลมคม ฟันแต่ละซี่จะอยู่ในรูปแบบของแถบพับของเหล็กชุบโครเมียม ที่มีมุมแหลม หรือมุมโค้ง และมีดตัดเอียงสองอันหนึ่งอันบนเพลทด้านบน และอีกอันบนเพลทด้านข้าง ฟันของคนถนัดซ้าย และถนัดขวาจะสลับกันในโซ่ โซ่ถูกสร้างขึ้นในระดับ และมาตรวัดที่แตกต่างกัน ระยะห่างของโซ่ถูกกำหนดให้เป็นครึ่งหนึ่งของความยาว ที่ทอดโดยหมุดสามตัวที่ต่อเนื่องกัน (เช่น 8 มม., 0.325 นิ้ว) ในขณะที่เกจคือ ความหนาของลิงค์ไดรฟ์ที่มันพอดีกับไกด์บาร์ (เช่น 1.5 มม. , 0.05 นิ้ว) โซ่ “ส่วนประกอบเสริมเต็ม” แบบเดิมจะมีฟันหนึ่งซี่สำหรับทุกๆ การเชื่อมโยงไดรฟ์สองตัว โซ่ “Full skip” มีฟันหนึ่งซี่สำหรับทุกๆ การเชื่อมโยงไดรฟ์สาม ฟันแต่ละซี่มีมาตรวัดความลึกหรือ “คราด” ซึ่งอยู่ข้างหน้าฟันและจำกัดความลึกของการตัดโดยปกติจะอยู่ที่ประมาณ 0.5 มม. (0.025 “) มาตรวัดความลึกมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการทำงานของโซ่หากปล่อยไว้สูงเกินไป ทำให้การตัดช้ามากหากยื่นต่ำเกินไปโซ่ก็จะถีบถอยหลังได้ง่ายขึ้นมาตรวัดความลึกต่ำยังทำให้เลื่อยสั่นมากเกินไป การสั่นสะเทือนไม่สะดวกสำหรับผู้ปฏิบัติงานและเป็นอันตรายต่อการเลื่อย

กลไกการดึง

ปรับความตึงของโซ่ตัดเพื่อไม่ให้รัดหรือหลวมจากแถบนำ ตัวปรับความตึงสำหรับการทำเช่นนั้นสามารถทำงานได้โดยการหมุนสกรู หรือล้อแบบแมนนวล ตัวปรับความตึงอยู่ในตำแหน่งด้านข้างใต้ไอเสียหรือรวมอยู่ในฝาครอบคลัทช์

ตัวปรับความตึงด้านข้างมีข้อได้เปรียบที่ฝาครอบคลัทช์ติดตั้งได้ง่ายกว่า แต่ข้อเสียคือการเข้าถึงแถบใกล้เคียงได้ยากกว่า ตัวปรับความตึงผ่านฝาครอบคลัทช์ทำงานได้ง่ายกว่า แต่ฝาครอบคลัทช์จะติดได้ยากกว่า

เมื่อหมุนสกรูขอเกี่ยวในรูบาร์จะเลื่อนบาร์ออก (ปรับความตึง) หรือเข้าทำให้โซ่ขาด ความตึงเครียดเหมาะสมเมื่อสามารถเคลื่อนย้ายได้ง่ายด้วยมือ และไม่ห้อยหลวมจากบาร์ เมื่อปรับความตึงให้จับจมูกบาร์ขึ้น แล้วดึงถั่วให้แน่น มิฉะนั้นโซ่อาจตกราง

ด้านล่างของแต่ละลิงค์มีนิ้วโลหะขนาดเล็กที่เรียกว่า “ไดรฟ์ลิงค์” ซึ่งตั้งโซ่บนบาร์ช่วยในการถ่ายน้ำมันหล่อลื่นรอบ ๆ บาร์และเชื่อมต่อกับเฟืองขับของเครื่องยนต์ที่อยู่ภายในตัวเลื่อย เครื่องยนต์จะขับเคลื่อนโซ่ไปรอบๆ แทร็กด้วยคลัตช์แบบแรงเหวี่ยงเข้ากับโซ่ ขณะที่ความเร็วของเครื่องยนต์เพิ่มขึ้นภายใต้กำลัง แต่จะหยุดขณะที่ความเร็วของเครื่องยนต์ช้าลงจนถึงรอบเดินเบา

การปรับปรุงการออกแบบเลื่อยยนต์โดยรวมอย่างสม่ำเสมอ รวมถึงการเพิ่มคุณสมบัติด้านความปลอดภัยได้เกิดขึ้นในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ซึ่งรวมถึงระบบเบรกโซ่การออกแบบโซ่ที่ดีขึ้นและเลื่อยที่เหมาะกับสรีระที่เบาขึ้น รวมถึงระบบป้องกันการสั่นไหวที่ลดความเมื่อยล้า

ในขณะที่การแกะสลักด้วยเลื่อยยนต์ได้รับความนิยมมากขึ้น ผู้ผลิตจึงผลิตแท่งปลายสั้นพิเศษแบบพิเศษ (เรียกว่าแท่ง “ปลายแหลม” “ปลายนิกเกิล” หรือ “ขนาดปลายเล็กน้อย” ตามขนาดของปลาย) เลื่อยยนต์บางตัวถูกสร้างขึ้นโดยเฉพาะสำหรับงานแกะสลัก  

---

เลื่อยยนต์ กับฟังก์ชั่นที่ช่วยเพิ่มความปลอดภัย

• เบรคโซ่
• ตัวกระตุ้นเบรกโซ่ จะอยู่ด้านหน้าของที่จับด้านบน และเปิดใช้งานโดยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เมื่อถูกกระตุ้นมันจะทำให้วงรอบดรัมคลัตช์ตึง และหยุดโซ่ภายในวินาที 
• ตัวจับโซ่อยู่ระหว่างตัวเลื่อย และฝาครอบคลัทช์ โดยส่วนใหญ่จะมีลักษณะคล้ายตะขอที่ทำจากอลูมิเนียม ใช้เพื่อหยุดโซ่เมื่อตกรางจากบาร์ และทำให้ความยาวของโซ่สั้นลง เมื่อตกรางโซ่จะเหวี่ยงจากด้านล่างเลื่อยไปทางผู้ปฏิบัติงาน วิธีนี้จะป้องกันไม่ให้โซ่ชนตัวดำเนินการซึ่งกระทบกับตัวป้องกันมือจับด้านหลัง
• ตัวป้องกันมือจับด้านหลังช่วยป้องกันมือของผู้ปฏิบัติงานเมื่อโซ่ตกราง
• โซ่บางตัวมีคุณสมบัติด้านความปลอดภัยเป็นจุดเชื่อมต่อด้านความปลอดภัย การเชื่อมโยงเหล่านี้ทำให้เลื่อยอยู่ใกล้กับช่องว่างระหว่างข้อต่อการตัดสองอัน และยกโซ่ขึ้นเมื่อที่ว่างที่ข้อต่อด้านความปลอดภัยเต็มด้วยเศษเลื่อยซึ่งจะยกโซ่ขึ้น และช่วยให้ตัดได้ช้าลง โซ่ที่ไม่เป็นมืออาชีพมีฟันที่ก้าวร้าวน้อยกว่า โดยมีมาตรวัดความลึกที่ตื้นกว่า
• ชุดป้องกันได้รับการออกแบบมาเพื่อปกป้องผู้ปฏิบัติงาน ในกรณีที่โซ่เคลื่อนที่สัมผัสกับเสื้อผ้าของพวกเขา โดยการพันโซ่ และเฟืองโดยใช้ใยสังเคราะห์ชนิดพิเศษที่ถักทอลงในเสื้อผ้า

---

การซ่อม เลื่อยยนต์

เลื่อยยนต์สองจังหวะ ต้องใช้น้ำมันประมาณ 2–5% ในน้ำมันเชื้อเพลิงเพื่อหล่อลื่นเครื่องยนต์ในขณะที่มอเตอร์ในเลื่อยยนต์ปกติ จะหล่อลื่นตลอดอายุการใช้งาน เลื่อยที่ใช้น้ำมันเบนซินที่ทันสมัยส่วนใหญ่ในปัจจุบันต้องใช้เชื้อเพลิงผสม 2% (1:50) น้ำมันเบนซินที่มีเอทานอลอาจส่งผลให้เกิดปัญหากับอุปกรณ์เนื่องจากเอทานอลละลายพลาสติกยาง และวัสดุอื่นๆได้ สิ่งนี้นำไปสู่ปัญหาโดยเฉพาะในอุปกรณ์รุ่นเก่า วิธีแก้ปัญหาสำหรับปัญหานี้คือ การใช้เชื้อเพลิงเท่านั้น และใช้เลื่อยให้แห้งเมื่อสิ้นสุดการทำงาน 

น้ำมันโซ่แยก หรือน้ำมันแท่งใช้สำหรับหล่อลื่นบาร์ และโซ่กับเลื่อยยนต์ทุกประเภท น้ำมันโซ่หมดเร็ว เพราะมีแนวโน้มที่จะถูกเหวี่ยงออกไปด้วยแรงเหวี่ยงของโซ่ และขี้เลื่อยเปียกโชก สำหรับเลื่อยโซ่สองจังหวะ มักจะเติมน้ำมันโซ่ในเวลาเดียวกันกับการเติมน้ำมัน โดยปกติอ่างเก็บน้ำจะมีขนาดใหญ่พอที่จะให้น้ำมันโซ่เพียงพอระหว่างการเติมน้ำมัน การขาดน้ำมันโซ่ หรือการใช้น้ำมันที่มีความหนืดไม่ถูกต้องเป็นสาเหตุทั่วไปของความเสียหายของเลื่อยโซ่ยนต์ และมีแนวโน้มที่จะนำไปสู่การสึกหรออย่างรวดเร็วของแท่ง หรือโซ่ยึดหรือหลุดออกจากแท่ง นอกจากจะค่อนข้างหนาแล้วน้ำมันโซ่ยังเหนียวเป็นพิเศษ (เนื่องจากสารเติมแต่ง “tackifier”) เพื่อลดปริมาณที่โยนออกจากโซ่ แม้ว่าน้ำมันเครื่องจะเป็นสารทดแทนในกรณีฉุกเฉินทั่วไป แต่ก็จะสูญเสียเร็วยิ่งขึ้นดังนั้นควรปล่อยให้โซ่หล่อลื่น 

น้ำมันถูกสูบจากปั๊มขนาดเล็กไปยังรูในบาร์ จากนั้นปลายด้านล่างของแต่ละโซ่ไดรฟ์จะนำน้ำมันส่วนหนึ่งเข้าไปในมาตรวัดไปทางบาร์ เต้าเสียบปั๊ม และรูบาร์จะต้องอยู่ในแนวเดียวกัน เนื่องจากแท่งจะเคลื่อนออก และเข้าด้านในขึ้นอยู่กับความยาวของโซ่ช่องจ่ายน้ำมันที่ด้านเลื่อยจึงมีรูปทรงยาว คล้ายๆแบบกล้วย

---

สิ่งที่ควรทำในการใช้ เลื่อยยนต์ 

• ยืนอยู่ด้านใดด้านหนึ่งของกิ่งไม้ หรือท่อนไม้ที่คุณกำลังตัดเสมอ
• โปรดจำไว้ว่าหากมีปัญหาโซ่ขาดหรือหลวมมันอาจจะแส้ไปข้างหลังตรงๆดังนั้น อย่าอยู่ในแนวเดียวกับโซ่ และตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในแนวเดียวกัน อีกครั้งยืนด้านข้างของการตัดของคุณ
• ปิดเครื่อง หรือถอนคันเร่งวินาทีที่คุณตัดเสร็จ
• ใช้เลื่อยยนต์ตัดไม้ท่อนใหญ่ถ้าเป็นไปได้ มันจะช่วยให้บันทึกปลอดภัย และช่วยให้คุณสามารถมุ่งเน้นไปที่การทำงานของเลื่อยยนต์ของคุณได้อย่างเต็มที่
• ตรวจสอบให้แน่ใจว่าสิ่งที่คุณกำลังตัดจะไม่ตกใส่คุณ หรือกลิ้งทับคุณเมื่อเสร็จสิ้น ตรวจสอบให้แน่ใจว่าท่อนไม้ หรือกิ่งไม้ที่คุณตัด มีความมั่นคง และไม่เคยตัดขึ้นเขาท่อนซุงสามารถสร้างความเสียหายร้ายแรงได้
• ตรวจสอบให้แน่ใจเสมอว่าคุณ ตัดต้นไม้ไปทางไหน ให้พ้นตัวคุณเอง 
• ระวังปลายเลื่อยยนต์ระหว่างการใช้งานทุกครั้ง วิธีนี้จะช่วยป้องกันไม่ให้มีการกระแทกย้อนกลับ 
• พยายามหลีกเลี่ยงการตัดด้วยปลายใบมีด ซึ่งจะช่วยหลีกเลี่ยงการกระแทกได้ 
• พยายามตัดให้ต่ำกว่าระดับไหล่ทุกที่ที่ทำได้ วิธีนี้จะทำให้เลื่อยยนต์อยู่ห่างจากใบหน้าของคุณในกรณีที่มีการกระแทกกลับ 

เลือกซื้อ เลื่อยยนต์ เพิ่มเติมได้ที่นี่